İçeriğe atla

ben

Vikisözlük sitesinden
Ayrıca bakınız: -ben, BEN, Ben, ben., bën

Dillerarası

[düzenle]

Sembol

[düzenle]

ben

  1. (ISO 639) Bengalce için ISO 639-2 ve ISO 639-3 standartlarında tespit edilen uluslararası dil kodu.

Ek okumalar

[düzenle]
  • İngilizce Vikipedi'de ben

Türkçe

[düzenle]

Söyleniş

[düzenle]

Köken 1

[düzenle]

Osmanlı Türkçesi بَنْ (ban) sözcüğünden devralındı, Eski Anadolu Türkçesi بن (bän) sözcüğünden devralındı, Ana Şaz Türkçesi *bän sözcüğünden devralındı, Ana Türkçe *ben- sözcüğünden devralındı.

Adıl

[düzenle]

ben

  1. (kişi adılı): Teklik birinci kişiyi gösteren söz.
İlgili sözcükler
[düzenle]
Türkçe kişi adılları[değiştir]
hâl adet 1. kişi 2. kişi 3. kişi
yalın tekil benseno
çoğul biz
bizler
siz
sizler
onlar
belirtme tekil benisenionu
çoğul bizi
bizleri
sizi
sizleri
onları
yönelme tekil banasanaona
çoğul bize
bizlere
size
sizlere
onlara

ben (belirtme hâli beni, çoğulu benler)

  1. (ruh bilimi) Kişiyi öbür varlıklardan ayıran bilinç.
  2. (felsefe) Bir kimsenin kişiliğini oluşturan temel öge.
    eş anlamlısı: ego

Türetilmiş kavramlar

[düzenle]
Çeviriler
[düzenle]

Ayrıca bakınız

[düzenle]

Köken 2

[düzenle]

Osmanlı Türkçesi بك (beñ) sözcüğünden devralındı, Ana Türkçe *beŋ sözcüğünden devralındı.

ben (belirtme hâli beni, çoğulu benler)

  1. Çoğu doğuştan, tende bulunan ufak, koyu renkli leke veya kabartı.
    Dedim tane tane olmuş benlerin / Dedi zülfüm değdi tel yarasıdır Âşık Ömer
  2. En çok üzümde görülen olgunlaşma belirtisi.
  3. (halk ağzı) Saçta, [[sakal[[da beliren beyazlık.
Çekimleme
[düzenle]
Türetilmiş kavramlar
[düzenle]
İlgili sözcükler
[düzenle]
Çeviriler
[düzenle]
Ayrıca bakınız
[düzenle]

Kaynakça

[düzenle]

Danca

[düzenle]

Söyleniş

[düzenle]
  • Heceleme: ben

ben

  1. (anatomi) bacak, kemik

İsveççe

[düzenle]

Söyleniş

[düzenle]
  • Heceleme: ben

ben n

  1. (anatomi) bacak, kemik
  2. (giyim) paça

Çekimleme

[düzenle]

Manksça

[düzenle]

Söyleniş

[düzenle]
  • Heceleme: ben

ben

  1. (primatlar) kadın

Norveççe

[düzenle]

Söyleniş

[düzenle]
  • Heceleme: ben

ben

  1. (anatomi) kemik