ek

Türkçe

Söyleniş

• Heceleme: ek, çoğulu ek·ler

Köken

Kendi başına bir kök.

Ad

ek (belirtme hâli eki, çoğulu ekler) -ki

1. (yapı bilgisi) kelime türetmek veya kelimenin görevini belirtmek için kullanılan, başa, sona veya kelimenin içine eklenebilen, bağımlı dil bilgisi ögeleri, lahika
2. bir şeyin eksiğini tamamlamak için ona katılan parça

   Yazının ekleri.

3. bir gazete veya derginin günlük yayımından ayrı ve ücretsiz olarak verdiği parça, ilave

   Gazetenin haftalık sanat ve edebiyat eki.

4. sonradan katılan, yapılan, dikilen, yapıştırılan parçanın belli olan yeri
5. iki borunun birbirine birleştirildiği yer

Çekimleme

ek adının çekimi

	tekil	çoğul
yalın	ek	ekler
belirtme	eki	ekleri
yönelme	eke	eklere
bulunma	ekte	eklerde
ayrılma	ekten	eklerden
tamlayan	ekin	eklerin

Deyimler

• ek parça
• iyelik eki
• ön ek
• son ek
• vasıta eki

Çeviriler

sözcüklere gelen dil bigisi ögesi

• Almanca: Anlage (de), Endung (de)
• Azerice: qoşma (az), şəkilçi (az)
• Eski Türkçe: çuvşatmak (tr), kamaşmak (tr), ketüt (tr), kımız almıla (tr)
• Fince: johdin (fi), liite (fi), pääte (fi), jatke (fi)

• İngilizce: affix (en), attachment (en)
• İsveççe: bilaga (sv)
• Kürtçe: [Girdi?]tpos
• Tatarca: östämä (tt)

Atasözleri

• Ek tohumun hasını, çekme yiyecek yasını
• Er ek, geç ek, tava ek
• Kasımdan on gün evvel ek, on gün sonra ekme

Ön ad

1. eklenmiş, katılmış

   Okul müdürüyken okulun ek inşaatında hamallarla birlikte çalışmış. - H. Taner

Çeviriler

• Fince: [Girdi?]tpos
• İngilizce: [Girdi?]tpos

• İspanyolca: [Girdi?]tpos
• Kürtçe: [Girdi?]tpos

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "ek"

Afrikanca

Adıl

1. ben

İsveççe

Ad

1. (kayıngiller, ağaçlar) meşe