uç
Türkçe[değiştir]
Söyleniş[değiştir]
Köken 1[değiştir]
Ad[değiştir]
uç (belirtme hâli ucu, çoğulu uçlar)
- bir şeyin baş veya son noktası
- bir şeyin başı, tepesi
- bir şeyin kenarı
- Kırk kişilik bir masanın bir ucunda, üç kişiyiz. — R. H. Karay
- bir uzaklığın son noktası
- İstikbal, bu yolun ucundan bir güneş gibi doğuyor. — F. R. Atay
- dış kenar
- genellikle uzun nesnenin incelerek biten son ve sivri noktası
- Bu resmin iki gözü bir makasın ucu ile oyulmuştu. — A. Gündüzö# kurşun kalemlerde yazmayı sağlayan kömürden yapılan madde
- (tarih) Türk devletlerinde genellikle sınır boylarındaki eyalet ve sancak
Çekimleme[değiştir]
uç adının çekimi
Eş anlamlılar[değiştir]
- (dış kenar): periferi
Alt kavramlar[değiştir]
- (dış kenar): parmak ucu
Atasözleri[değiştir]
Deyimler[değiştir]
Türetilmiş kavramlar[değiştir]
Çeviriler[değiştir]
uç
Ek okumalar[değiştir]
- Vikipedi'de uç
Ön ad[değiştir]
uç (karşılaştırma daha uç, üstünlük en uç)
Eş anlamlılar[değiştir]
Çeviriler[değiştir]
Kaynakça[değiştir]
- Türk Dil Kurumuna göre "uç" maddesi
Köken 2[değiştir]
Eylem[değiştir]
uç
- uçmak (eylem) sözcüğünün dilek-emir kipi basit ikinci tekil şahıs olumlu çekimi
Zıt anlamlılar[değiştir]
Gagavuzca[değiştir]
Köken[değiştir]
- Eski Türkçe uch (uch)
Söyleniş[değiştir]
- Heceleme: uç
Ad[değiştir]
uç
Kaynakça[değiştir]
- Etymological Dictionaries - Andras Rajki
Tatarca[değiştir]
Söyleniş[değiştir]
- Heceleme: uç
Ad[değiştir]
uç