iz

Ayrıca bakınız: íz

Türkçe

Söyleniş

• Heceleme: iz

Ad

iz (belirtme hâli izi, çoğulu izler)

1. bir şeyin geçtiği veya önce bulunduğu yerde bıraktığı alamet, belirti, emare, nişan

   Nihayet bir dönemeçte izlerin sahibini gördüm. - S. F. Abasıyanık

2. bir şeyin dokunmasıyla geride kalan belirti

   Yüzünde birtakım diş ve tırnak izleri vardı. - Y. K. Karaosmanoğlu

3. bir olay veya bir durumdan geride kalan belirti, ip ucu, emare

   Cinayet izleri.

4. bir olay, bir durum veya yaşayıştan geride kalan belirti, eser

   O çağ uygarlığından iz kalmadı.

5. (geometri) bir düzlemin başka bir düzlemle veya bir doğru ile kesişmesinden doğan ara kesit

Çekimleme

iz adının çekimi

	tekil	çoğul
yalın	iz	izler
belirtme	izi	izleri
yönelme	ize	izlere
bulunma	izde	izlerde
ayrılma	izden	izlerden
tamlayan	izin	izlerin
iyelik
	tekil	çoğul
1. tekil (benim)	izim	izlerim
2. tekil (senin)	izin	izlerin
3. tekil (onun)	izi	izleri
1. çoğul (bizim)	izimiz	izlerimiz
2. çoğul (sizin)	iziniz	izleriniz
3. çoğul (onların)	izi izleri

Sözcük birliktelikleri

• iz sürme

Türetilmiş kavramlar

• izce
• izci
• izcik
• izken
• izle
• izlek
• izleme
• izlenim
• izli
• izse
• izsiz

Çeviriler

bir yerde bırakılan işaret

• Almanca: Spur (de) d
• Fince: jälki (fi)
• Gagavuzca: iz (gag)
• Hollandaca: spoor (nl)

• İngilizce: footprint (en), track (en)
• İsveççe: spår (sv) n
• Karaçay Balkarca: ışan (krc)
• Norveççe: spør (no) n

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "iz"

Azerice

Ad

iz

1. iz

Gagavuzca

Ad

iz

1. iz