düşman
Gezinti kısmına atla
Arama kısmına atla
![]() |
Ayrıca bakınız: duşman |
Türkçe[değiştir]
Söyleniş[değiştir]
Köken[değiştir]
Osmanlı Türkçesi دشمن (düşmen) sözcüğünden alıntıdır. Osmanlı Türkçesi sözcük Farsça دشمن (doşmen) sözcüğünden alıntıdır.
Ad[değiştir]
düşman (belirtme hâli düşmanı, çoğulu düşmanlar) -nı
- (toplum bilimi) birinin kötülüğünü isteyen, ondan nefret eden, ona zarar vermeye çalışan kişi, yağı, hasım, antagonist, dost karşıtı, adöv, adüv
- Ben ki dans salonlarına, barlara düşman bir adamımdır. - S. F. Abasıyanık
- birbirleriyle savaşan devletler ve bu devletlerin asker, sivil bütün uyrukları
- Biz toprağımızdan düşmanı atmaya mecburuz. - R. E. Ünaydın
- aralarında birbirleriyle çatışmaya varacak ölçüde anlaşmazlık olan taraflar
- Dostumuza güvenmeyelim de düşmanımıza mı güvenelim? - B. R. Eyuboğlu
- bir şeyi büyük ölçüde kullanıp tüketen kişi
- Ekmek düşmanı.
- (mecaz) bazı şeylerden nefret eden, tiksinen kişi
- İçki düşmanı.
Deyimler[değiştir]
Türetilmiş kavramlar[değiştir]
- düşmanca, düşmancı, düşmancık, düşmanken, düşmanla, düşmanlı, düşmanlık, düşmansa, düşmansı, düşmansız
Çeviriler[değiştir]
çeviriler
|
Ön ad[değiştir]
düşman (karşılaştırma daha düşman, üstünlük en düşman)
- bir şeyin yaşamasına, barınmasına engel olan (güç]], tutum vb.
Çeviriler[değiştir]
Kaynakça[değiştir]
- Türk Dil Kurumuna göre "düşman" maddesi