dost

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi دوست‏ (dost), Farsça دوست‏ (dôst)

Ad

dost (belirtme hâli dosdu, çoğulu dostlar)

1. (toplum bilimi) sevilen, güvenilen, yakın arkadaş, gönüldaş, iyi anlaşılan kimse, düşman karşıtı

   Ben giderim adım kalır. Dostlar beni hatırlasın. - Âşık Veysel}}

2. erkek veya kadının evlilik dışı ilişki kurduğu kimse, zamazingo

   Bir dostu vardı, belalı, çapkın bir delikanlı. - H. R. Gürpınar}}

3. sahibine sevgi gösteren hayvan

   Köpek insan dostudur.

4. bir şeye aşırı ilgi duyan, koruyan kimse

   Kitap dostu.

Deyimler

dost acı söyler

Çeviriler

• Fince: ystävä (fi)
• İngilizce: friend (en)
• İspanyolca: [Girdi?]tpos
• İsveççe: [Girdi?]tpos

• Kürtçe: [Girdi?]tpos
• Şorca: нанчы (nançı)
• Tatarca: dus (tt)

Ön ad

dost (karşılaştırma daha dost, üstünlük en dost)

1. iyi geçinen, aralarında iyi ilişki bulunan

   Yüzleri tatlı, dilleri tatlı, dost insanlardı bunlar. - T. Buğra}}

Çeviriler

• Fince: ystävällinen (fi)
• İngilizce: friedly (en)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "dost"

Atasözleri

• Aç ile dost olayım diyen peşin karnını doyursun
• Ata dost gibi bakmalı, düşman gibi binmeli
• Bin dost az, bir düşman çok
• Doğruluk dost kapısı
• Domuz derisi post olmaz, eski düşman dost olmaz
• Dost acı söyler
• Dost ağlatır, düşman güldürür

Azerice

Diğer yazılışlar
Arap	دوست‏
Kiril	дост
Latin	dost

Köken

Farsça دوست‏ (dost)

Ad

dost

1. arkadaş, dost

Çekçe

Belirteç

dost

1. yeterince, yeteri kadar

Gagavuzca

Köken

Farsça دوست‏ (dôst)

Ad

dost

1. (') dost

Kaynakça

• Etymological Dictionaries - Andras Rajki

Kırım Tatarca

Ad

dost

1. (') dost, arkadaş

Türkmence

Ad

dost

1. (') dost, arkadaş