abanmak

Türkçe

Köken

Eski Türkçe aba (Belki aba gibi örtünmek)

Eylem

abanmak (üçüncü tekil şahıs geniş zaman çekimi abanır)

1. eğilerek bir şeyin, bir kimsenin üzerine kapanmak

   Efendi, sen de ne üstüme abanıyorsun? - B. Felek

2. yere veya kimseye yaslanmak, dayanmak

   Baba, 'ya Allah' nidası ile yerinden zorla, oğluna abanarak kalktı. - R. H. Karay

3. (argo) birine yük olarak onun sırtından geçinmeye bakmak
4. bir şeyin veya bir kimsenin üzerine çöküp çullanmak

   İki herif zavallıya abanıyorlar. - A. Rasim

5. (spor) boksta karşılaşma sırasında rakibine yaslanmak
6. (spor) futbolda topa olanca gücüyle vurmak
7. (argo) üstelemek, ısrarlı davranmak

Çekimleme

abanmak eyleminin olumlu çekimi

		tekil			çoğul
		ben	sen	o	biz	siz	onlar
zaman	belirli geçmiş	abandım	abandın	abandı	abandık	abandınız	abandılar
	belirsiz geçmiş	abanmışım	abanmışsın	abanmış	abanmışız	abanmışsınız	abanmışlar
	geniş	abanırım	abanırsın	abanır	abanırız	abanırsınız	abanırlar
	şimdiki	abanıyorum	abanıyorsun	abanıyor	abanıyoruz	abanıyorsunuz	abanıyorlar
	gelecek	abanacağım	abanacaksın	abanacak	abanacağız	abanacaksınız	abanacaklar

abanmak eyleminin olumsuz çekimi

		tekil			çoğul
		ben	sen	o	biz	siz	onlar
zaman	belirli geçmiş	abanmadım	abanmadın	abanmadı	abanmadık	abanmadınız	abanmadılar
	belirsiz geçmiş	abanmamışım	abanmamışsın	abanmamış	abanmamışız	abanmamışsınız	abanmamışlar
	geniş	abanmam	abanmazsın	abanmaz	abanmayız	abanmazsınız	abanmazlar
	şimdiki	abanmıyorum	abanmıyorsun	abanmıyor	abanmıyoruz	abanmıyorsunuz	abanmıyorlar
	gelecek	abanmayacağım	abanmayacaksın	abanmayacak	abanmayacağız	abanmayacaksınız	abanmayacaklar

Çeviriler

• Fince: nojautua (fi), tukeutua (fi)
• İngilizce: lean (en)

• İsveççe: stödja (sv)
• Türkmence: abanmak (tk)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "abanmak"

Türkmence

Eylem

abanmak

1. abanmak, üzerine eğilmek