tabiat

Türkçe

Köken

Arapça طَبِيعَة‏ (ṭabīʿa)

Söyleniş

• Heceleme: ta·bi·at

Ad

tabiat (belirtme hâli tabiatı, çoğulu tabiatlar)

1. (tabii bilimler) kendi kaidelerine göre devamlı gelişen, değişen canlı

   İnsan zekâsı tabiatın içinde değil, tabiatın yanında ayrı bir kuvvettir. - A. Haşim

2. doğal özellik

   Arazinin tabiatı.

3. huy, karakter

   Mağrur, bazen zalim olacak kadar hiddetli, bazen çok müşfik ve hassas bir tabiattadır. - A. H. Çelebi

4. güzeli ayırma melekesi

   Abdi Bey, tabiat sahibi, altıncı kat terasında böyle bir bahçe tanzimi, doğrusu takdire şayan. - A. İlhan

5. insanın büyük abdest bozma kolaylığı veya zorluğu

Eş anlamlılar

• (huy, tabii bilimler): doğa, natür
• (huy, tabii bilimler): beğeni, zevk

Sözcük birliktelikleri

• tabiat bilgisi, tabiat harikası, tabiat kanunu

Çeviriler

• Afrikanca: natuur (af)
• Almanca: Natur (de) d
• Arapça: طَبِيعَة‏‎ (ar) d (ṭabīʿa)
• Çekçe: příroda (cs) d
• Darice: طبعت‏‎ (prs)
• Fince: luonto (fi)
• Fransızca: nature (fr)
• Friuli dili: nature (fur)
• Gagavuzca: tabiat (gag)
• Hollandaca: natuur (nl) d
• İngilizce: nature (en)
• İspanyolca: medio ambiente (es)
• İtalyanca: natura (it) d
• Kürtçe: sirişt (ku)

• Mari dili: пӱртӱс (mhr) (pürtüs)
• Osmanlı Türkçesi: طبعت‏‎ (ota)
• Özbekçe: tabiat (uz)
• Rumence: natură (ro) d
• Rusça: природа (ru) (priroda), натура (ru) (natura)

  Beyaz Rusça: прырода (be) (pryroda)

• Tatarca:

  Kırım Tatarcası: tabiat (crh)

• Türkmence: tebiiğat (tk)
• Yakutça: айылҕа (sah) (ayılğa)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "tabiat"

Gagavuzca

Ad

tabiat

1. (tabii bilimler) tabiat

Kırım Tatarcası

Ad

tabiat

1. (tabii bilimler) tabiat

Özbekçe

Ad

tabiat

1. (tabii bilimler) tabiat