muhtaç

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi محتاچ‎, o da Arapça مُحْتَاج‎ (muḥtāc) kelimesinden gelmektedir.

Söyleniş

• Heceleme: muh‧taç

Ad

muhtaç (belirtme hâli muhtacı, çoğulu muhtaçlar)

1. bir şeye ihtiyaç duyan kimse
2. fakir, yoksul kimse
3. bakmaya mecbur olduğu aile efradını veya kendisini geçindirmeye muktedir olamayan kimse

Üst kavramlar

• canlı

Alt kavramlar

• (bir şeye ihtiyaç duyan kimse): muhtac-ı himmet

Türetilmiş kavramlar

• muhtaçken, muhtaçla, muhtaçsa

Çeviriler

bir şeye ihtiyaç duyan

• Almanca: Bedürftiger (de) e, Bedürftige (de) d
• Arapça: مُحْتَاج‎ (ar) e (muḥtāc)
• Azerice: möhtac (az)
• İngilizce: needy (en)
• İsveççe: behövande (sv) g
• Osmanlı Türkçesi: محتاچ‎ (ota)
• Özbekçe: muhtoj (uz)
• Türkmence: määtääç (tk)

Ön ad

muhtaç (karşılaştırma daha muhtaç, üstünlük en muhtaç)

1. bir şeye ihtiyaç duyan

   Bunu işitmeye ne kadar muhtaçmış! - A. Ağaoğlu

2. fakir, yoksul

   Muhtaç hemşehrilerin bir kısmı etrafımda dolaşmaya, bana kur yapmaya başladılar. - R. N. Güntekin

3. bakmaya mecbur olduğu aile fertlerini veya kendisini geçindirmeye yetecek geliri, mali, kazancı bulunmayan

Deyimler

• nanpareye muhtaç olmak

Çeviriler

bir şeye ihtiyaç duyan

• Almanca: bedürftig (de)
• Arapça: مُحْتَاج‎ (ar) (muḥtāc)
• Azerice: möhtac (az)
• İngilizce: needy (en)
• İsveççe: behövande (sv)
• Osmanlı Türkçesi: محتاچ‎ (ota)
• Özbekçe: muhtoj (uz)
• Türkmence: määtääç (tk)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "muhtaç"