isim
Gezinti kısmına atla
Arama kısmına atla
Türkçe[düzenle]
Köken[düzenle]
- Osmanlı Türkçesi اسم, o da Arapça اِسْم (ism).
Söyleniş[düzenle]
Ad[düzenle]
isim (belirtme hâli ismi, çoğulu isimler)
- anılacak değer, önem
- bir konuyu sürekli ve tekrar tekrar anlatış
- İsiminden bıktım usandım!
- herkesçe tanınmış veya işitilmiş olma hâli
- kişiyi, bir şeyyi açıklamaya, anlatmaya, bildirmeye, tanımlamaya yarayan kelime ya da kelimeler
- İsim dediğin Hz. Âdem'den bu yana kendini taşıyanı kâh usul usul yoğurur, kâh efsunlu iplerle sıkı sıkı bağlardı. İsim dediğin, yüksekte uçanın belini bükecek, alçaktan geçenin başını doğrultacak; pervasıza perva, korkusuza korku katacak kadar kudretli idi. — E. Şafak
- nâm
- (dil bilimi) Canlı ve cansız varlıkları, duygu ve düşüncelere, çeşitli durumları bildiren kelime
- (mecaz) kişi, şahıs
- Biz eskidikçe yaşlarımız yirmiden yirmi bire, yirmi birden yirmi ikiye bastıkça yeni yüzler, yeni isimler katılıyor aramıza. — Y. Z. Ortaç
Çekimleme[düzenle]
isim adının çekimi
Eş anlamlılar[düzenle]
- (dil bilimi): ad
Alt kavramlar[düzenle]
- (dil bilimi): cins isim, özel isim
- (dil bilimi: eskimiş): ism-i fail, ism-i meful
Deyimler[düzenle]
Kelime birliktelikleri[düzenle]
Türetilmiş kavramlar[düzenle]
Çeviriler[düzenle]
isim
|
Kaynakça[düzenle]
- Türk Dil Kurumuna göre "isim" maddesi
Ek okumalar[düzenle]
- Vikipedi'de isim
Azerice[düzenle]
Köken[düzenle]
Ad[düzenle]
isim
- (dil bilimi) isim