isim

Ayrıca bakınız: ism

Türkçe

Söyleniş

IPA: /iˈsim/ Heceleme: i·sim

Köken

Arapça اِسْمٌ‏ (ism(un))

Ad

isim (belirtme hâli ismi, çoğulu isimler) -smi

1. (dil bilimi) ad
2. kimseyi, bir şeyi anlatmaya, tanımlamaya, açıklamaya, bildirmeye yarayan kelime ya da kelimeler

   İsim dediğin Hz. Âdem'den bu yana kendini taşıyanı kâh usul usul yoğurur, kâh efsunlu iplerle sıkı sıkı bağlardı. İsim dediğin, yüksekte uçanın belini bükecek, alçaktan geçenin başını doğrultacak; pervasıza perva, korkusuza korku katacak kadar kudretli idi. - E. Şafak.

3. (mecaz) kişi

   Biz eskidikçe yaşlarımız yirmiden yirmi bire, yirmi birden yirmi ikiye bastıkça yeni yüzler, yeni isimler katılıyor aramıza. - Y. Z. Ortaç

4. herkesçe tanınmış veya işitilmiş olma durumu
5. anılacak değer, önem
6. bir konuyu sürekli ve tekrar tekrar anlatış

   Senin isiminden bıkıp usandım.

Çekimleme

isim adının çekimi

	tekil	çoğul
yalın	isim	isimler
belirtme	ismi	isimleri
yönelme	isme	isimlere
bulunma	isimde	isimlerde
ayrılma	isimden	isimlerden
tamlayan	ismin	isimlerin

Eş anlamlılar

• nam
• ad
• insan

Deyimler

isim yapmak

Sözcük birliktelikleri

• ismin hâli

Türetilmiş kavramlar

• isimce
• isimcik
• isimken
• isimle
• isimli
• isimse
• isimsi
• isimsiz

Çeviriler

ad — bakınız ad

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "isim"

Azerice

Köken

Arapça اِسْمٌ‏ (ism(un))

Ad

isim

1. (dil bilimi) isim