günahkâr

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi گناهكار‎ sözcüğünden devralındı, Farsça گناه‎ sözcüğünden.

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ɟy.nɑh.cɑɾ/
• Heceleme: gü‧nah‧kâr

Ad

günahkâr (belirtme hâli günahkârı, çoğulu günahkârlar)

1. (din, hukuk) günah işleyen kişi
2. (din) suçlu kişi

Üst kavramlar

• (din, hukuk): cin, insan

Alt kavramlar

• (din, hukuk): facir, fasık, gâvur, kâfir, münafık, zalim, zındık

Türetilmiş kavramlar

• günahkârca, günahkârken, günahkârla, günahkârlı, günahkârsa, günahkârsız

Çeviriler

din, hukuk

• Almanca: Sünder (de) e, Sünderin (de) d
• Arapça: مُجْرِم‎ (ar) e (mücrim), مُجْرِمَة‎ (ar) d (mücrime)
• İngilizce: sinner (en)

• İsveççe: syndare (sv) g, synderska (sv) g
• Norveççe:
  • Bokmål: synder (no) e

Ön ad

günahkâr (karşılaştırma daha günahkâr, üstünlük en günahkâr)

1. (din, hukuk) günah işleyen
2. (din) suçlu

Çeviriler

din, hukuk

• Almanca: sündig (de)

• İngilizce: sinful (en)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "günahkâr"