buluş

Türkçe

Heceleme

bu·luş

Ad

buluş (belirtme hâli buluşu, çoğulu buluşlar)

1. bulma işi

   Dün o evi güzel buluşum bir gerçekti. - A. Ağaoğlu

2. ilk defa yeni bir şey yaratma, icat
3. bilinen bilgilerden yararlanarak daha önce bilinmeyen yeni bir bulguya ulaşma veya yöntem geliştirme, icat
4. (edebiyat) konu, duygu, düşünce ve hayalde başkalarının etkisinden sıyrılarak, bunların işlenişinde yeni yol tutma

   Yazarın güzel buluşları var.

Çeviriler

• Azerice: ixtira (az)
• Fince: löytö (fi)
• İngilizce: find (en)
• İspanyolca: [Girdi?]tpos
• İsveççe: [Girdi?]tpos

• Rusça: открытие (ru) (otkrıtiye)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "buluş"