- Eski Türkçe
kan (belirtme hâli kanı, çoğulu kanlar) -nı
- (anatomi) atardamar ve toplardamarların içinde dolaşarak hücrelerde özümleme, yadımlama görevlerini sağlayan plazma ve yuvarlardan oluşmuş kırmızı renkli sıvı, hun
- Cebinden çıkardığı mendille ellerine bulaşan kanları silerek haykırdı. - Ö. Seyfettin
- (mecaz) soy
- O da benim kanımdan.
- (bitki bilimi) giresun yöresinde yetiştirilen bir fındık çeşidi
|
ak kan,
ak kan yangısı,
aralarında kan olmak,
kan ağlamak,
kan akçesi,
kan akıtmak,
kan akmak,
kan aktarımı,
kan alacak damarı bilmek,
kan almak,
kan bağı,
kan bankası,
kan basıncı,
kan beynine çıkmak,
kan bilimi,
kan boğmak,
kan çanağı gibi,
kan çekmek,
kan çıkmak,
kan davası,
kan dere gibi akmak,
kan dolaşımı,
kan dökmek,
kan gelmek,
kan gitmek,
kan gövdeyi götürmek,
kan gütmek,
kan istemek,
kan kaybetmek,
kan kusturmak,
kan kusup kızılcık şerbeti içtim demek,
kan olmak,
kan oturmak,
kan revan içinde kalmak,
kan ter içinde kalmak,
kan tere batmak,
kan ter içinde kalmak,
kan tutmak,
kan vermek,
kan yürümek
kana boyamak,
kana bulamak,
kan çıbanı,
kan davası,
kan doku,
kan dolaşımı,
kan grubu,
kan kanseri,
kan kardeşi,
kankırmızı,
kan kırmızı,
kan nakli,
kan otu,
kan pahası,
kan parası,
kan plazması,
kan portakalı,
kan taşı,
kan zehirlenmesi,
kana kan,
kana susamak,
kanayaklı,
kanı ayaklı,
kanı başına çıkmak,
kanı başına sıçramak,
kanı başına toplanmak,
kanı bozuk,
kanı donmak,
kanı ısınmak,
kanı içine akmak,
kanı kaynamak,
kanı kurumak,
kanı sıcak,
kanı sulanmak,
kanı temizlenmek,
kanına dokunmak,
kanına ekmek doğramak,
kanına girmek,
kanına susamak,
kanını emmek,
kanını içine akıtmak,
kanını kaynatmak,
kanını kurutmak,
kanını yerde koymak,
kanıyla ödemek,
kardeşkanı,
kardeş kanı,
kirli kan,
saf kan,
tavşankanı,
temiz kan,
yüzünden kan damlamak
|
|
Akacak kan damarda durmaz,
Altın leğenin kan kusana ne faydası var?,
Az mal kan yutturur, çoğu birbirini güttürür,
Beyler buyruğu yoksula kan ağlatır,
Çıkacak kan damarda durmaz,
Her damardan kan alınmaz,
Kan, kanla yunmaz,
Kan kus, kızılcık şerbeti içtim de
|
- çok, vafir, ziyade
kan
- [1] (anatomi) kan, hun
- Eski Türkçe qan
- Etymological Dictionaries - Andras Rajki
- Erdi, Seçkin (2005). Divanü Lügati't - Türk. İstanbul: Kabalcı Yayınevi. ISBN 975-997-013-9.
- KÚNOS, Dr. Ignaz (1902). Şeyh Süleyman Efendi, Çağatayca-Osmanlıca Sözlük. Budapeşte: Section Orientale de la Société Ethnographique Hongroise.
- han
