tat

Ayrıca bakınız: Tat

Türkçe

Söyleniş

IPA: ˈtat

Heceleme

Heceleme: tat

Köken

Eski Türkçe

Ad

tat (belirtme hâli tadı, çoğulu tatlar)

1. (duyu) canlıların besinlerdeki uçucu olmayan bileşikleri damak, boğaz ve dil yüzeyindeki mukoza noktaları aracılığıyla algıladığı duyum
2. tatlılık
3. hoşa giden durum, lezzet, zevk

   Öğle yemeğinden sonra gelen rehavetin tadı, hiçbir gece uykusunda bulunmaz. - Ş. Rado

4. (halk ağzı) dilsiz

Deyimler

tadına bakmak, tadında bırakmak

Çeviriler

• Almanca: Geschmack (de) e
• Eski Türkçe: tatıg (tr)
• Fince: maku (fi), makuaisti (fi), makeus (fi), miellyttävyys (fi)
• İngilizce: taste (en)
• İsveççe: smak (sv)
• Karaçay Balkarca: tatuv (krc)

• Kırım Tatarca: dam (crh)
• Kürtçe: tam (ku) d, çêj (ku)
• Macarca: íz (hu)
• Manksça [Girdi?]tpos

Sözcük birliktelikleri

• tat alma duyusu, tat alma organı, tat duyusu, ağız tadı, damak tadı, kabak tadı

Türetilmiş kavramlar

• tatça, tatçı, tatçık, tatken, tatla, tatlı, tatmak, tatsa, tatsı, tatsız

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "tat"

Çağatayca

Ad

[1] Türk hükmine girmiş olan kavmlara denir, taçık gibi

[2] bir şeyin lezzeti.