tat

Ayrıca bakınız: Tat

Türkçe

tat -dı

[1] (duyu) canlıların besinlerdeki uçucu olmayan bileşikleri damak, boğaz ve dil yüzeyindeki mukoza noktaları aracılığıyla algıladığı duyum

[2] tatlılık

[3] hoşa giden durum, lezzet, zevk

Öğle yemeğinden sonra gelen rehavetin tadı, hiçbir gece uykusunda bulunmaz. - Ş. Rado

[4] (halk ağzı) dilsiz

Söyleniş

IPA: /ˈtat/

Heceleme

Heceleme: tat

Çeviriler

• Almanca: Geschmack (de) e
• Fince: maku (fi), makuaisti (fi)
• İngilizce: taste (en)
• İsveççe: smak (sv)

• Kürtçe: tam (ku) d, çêj (ku)
• Macarca: íz (hu)
• Manksça [Girdi?]tpos

Türk lehçeleri

• Eski Türkçe: tatıg (tr)
• Karaçay Balkarca: tatuv (krc)

• Kırım Tatarca: dam (crh)

Sözcük birliktelikleri

[1] tat alma duyusu, tat alma organı, tat duyusu, ağız tadı, damak tadı, kabak tadı

Deyimler

tadına bakmak, tadında bırakmak

Türetilmiş kavramlar

[1] tatça, tatçı, tatçık, tatken, tatla, tatlı, tatmak, tatsa, tatsı, tatsız

Köken

Eski Türkçe Eski Türkçe tatıg'dan, o da Proto-Turkçe *dāt-'dan türemiştir.

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "tat"

Çağatayca

Ad

[1] Türk hükmine girmiş olan kavmlara denir, taçık gibi

[2] bir şeyin lezzeti.