tat

Ayrıca bakınız: Tat

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi طات‎ (tat) sözcüğünden devralındı.

Söyleniş

IPA^(anahtar): /tat/

Ad

tat (belirtme hâli tadı, çoğulu tatlar)

1. (duyu, fizyoloji) canlıların besinlerdeki uçucu olmayan bileşikleri damak, boğaz ve dil yüzeyindeki mukoza noktaları aracılığıyla algıladığı duyum
2. tatlılık
3. hoşa giden durum, lezzet, zevk

   Öğle yemeğinden sonra gelen rehavetin tadı, hiçbir gece uykusunda bulunmaz. - Ş. Rado

4. (halk ağzı, fizyoloji) dilsiz

Deyimler

tadına bakmak, tadında bırakmak

Sözcük birliktelikleri

• tat alma duyusu, tat alma organı, tat duyusu, ağız tadı, damak tadı, kabak tadı

Türetilmiş kavramlar

• tatça, tatçı, tatçık, tatken, tatla, tatlı, tatmak, tatsa, tatsı, tatsız

Çeviriler

çeviriler

• Almanca: Geschmack (de) e
• Eski Türkçe: tatıg‎ (otk) (tatıg)
• Fince: maku (fi), makuaisti (fi), makeus (fi), miellyttävyys (fi), mykkä (fi)
• İngilizce: taste (en)
• İsveççe: smak (sv)
• Karaçay Balkarca: tatuv (krc)
• Kırım Tatarca: dam (crh)
• Kürtçe: tam (ku) d, çêj (ku) d
• Macarca: íz (hu)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "tat" maddesi

Çağatayca

Ad

1. Türk hükmine girmiş olan kavmlara denir, taçık gibi
2. bir şeyin lezzeti