koku

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi قوقو‎ (koku) sözcüğünden devralındı. kokmak ile bağlantılı.

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /koˈku/

• Ses

  (dosya)

• Heceleme: ko‧ku

Ad

koku (belirtme hâli kokuyu, çoğulu kokular)

Vikipedi

koku hakkında Türkçe Vikipedi'de ansiklopedik bilgi bulabilirsiniz.

1. (fizyoloji) koku alma duyusuyla hissedilen, genelde çok küçük konsantrasyonlarda havada çözülmüş olarak bulunan kimyasal maddelerden her biridir, nesnelerden yayılan küçücük zerrelerin burun zarı üzerindeki özel sinirlerde uyandırdığı duygu

   Çöp kokusuyla beraber mutsuzluğu da artıyordu günbegün. - E. Şafak

2. güzel kokmak için sürülen esans

   Koku sürünmek.

3. belirti, işaret

   Ortalıkta bir savaş kokusu var.

Çeviriler

çeviriler

• Azerice: iy (az), qoxu (az)
• Başkurtça: еҫ (ba) (yeθ) [eth]
• Eski Türkçe: yıd‎ (otk) (yıd), yid‎ (otk) (yid)
• Estonca: lõhn (et)
• Felemenkçe: geur (nl)
• Fince: haju (fi), tuoksu (fi)
• Fransızca: odeur (fr) d
• Gagavuzca: koku (gag)
• İngilizce: smell (en), odour (en), flavor (en), flavour (en)
• Karaçay Balkarca: cıyı (krc)
• Rusça: запах (fi)
• Tatarça: ес (tt) (es) [es]
• Zazaca: boy (diq)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "koku" maddesi

Atasözleri

• Osuranın burnuna sıçmalı ki koku ala
• Tabağa sorarsan dünyada fena koku olmaz

Gagavuzca

Ad

koku (koku)

1. (fizyoloji) koku

Kaynakça

• Etymological Dictionaries - Andras Rajki

Osmanlı Türkçesi

Bu sözcüğün, biçim ve içerik olarak Vikisözlük standartlarına ulaşması için elden geçirilmesi gerekmektedir.

Madde düzenleme ve Vikisözlük standartları ile ilgili bilgi
Bu sözcükte ayrıca şu sorunlar da bulunmaktadır:

• Bu söz(cük), ait olduğu dilin kullandığı Osmanlı Türkçesi alfabesinde yazılmamıştır.

Düzenleme yapıldıktan sonra bu not silinmelidir.

Ad

1. anber