kim

Ayrıca bakınız: Kim

Türkçe

Köken

Osmanlıca كيم

Söyleniş

• Heceleme: kim

Adıl

1. (belgisiz adıl): "Hangi kişi?" manasında cümlede, özne, tümleç, nesne, yüklem görevinde kullanılan bir kelime

   Kim sesini çıkarırsa karşısında beni bulur. - H. Z. Uşaklıgil

Çeviriler

• Almanca: wer (de)
• Arapça: مَنْ‏‎ (ar) (men)
• Azerice: kim (az)
• Başkurtça: кем (ba) (kem)
• Fince: kuka (fi)
• Fransızca: qui (fr)
• İngilizce: who (en)
• İsveççe: vem (sv)

• İtalyanca: chi (it)
• Kazakça: кім (kk) (kim)
• Macarca: ki (hu)
• Norveççe:
  • Bokmål: hvem (no)
• Rusça: кто (ru) (kto)
• Şorca: кем (kem)
• Tatarca: kem (tt)

Atasözleri

• Ana gezer, kız gezer; bu çeyizi kim düzer?
• Arkadaşını söyle, kim olduğunu söyleyeyim
• Düğünde Fatmacığı kim bilir?
• Garip kim, kör o
• Hekim kim, başına gelen
• Kimse bilmez, kim kazana kim yiye
• Sen ağa ben ağa, bu ineği kim sağa

Deyimler

• o hacı, bu hacı, kim olacak boyacı
• sen ağa ben ağa koyunları kim sağa

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "kim"
• Etymological Dictionaries - Andras Rajki

Azerice

Ad

kim

1. kim

Gagavuzca

Köken

Eski Türkçe

Adıl

1. kim

Livice

Rakam

1. on

Min Nan dili

Ad

kim

1. (elementler, metaller) altın

Tatarca

Ön ad

1. eksik, kem

Türkmence

Ad

kim

1. kim, ne
2. kimisi, bazısı

Kaynakça

• Atacanov, Ata (1922). Türkmendolu Yir Sözlüğü.