kim

Ayrıca bakınız: Kim

Türkçe

Söyleniş

• Heceleme: kim

Köken

Osmanlı Türkçesi كيم

Adıl

kim

1. (belgisiz adıl): "Hangi kişi?" manasında cümlede, özne, tümleç, nesne, yüklem görevinde kullanılan bir kelime

   Kim sesini çıkarırsa karşısında beni bulur. - H. Z. Uşaklıgil

Çeviriler

• Almanca: wer (de)
• Arapça: مَنْ‏‎ (ar) (men)
• Azerice: kim (az)
• Başkurtça: кем (ba) (kem)
• Fince: kuka (fi)
• Fransızca: qui (fr)
• İngilizce: who (en)
• İsveççe: vem (sv)

• İtalyanca: chi (it)
• Kazakça: кім (kk) (kim)
• Macarca: ki (hu)
• Norveççe:
  • Bokmål: hvem (no)
• Rusça: кто (ru) (kto)
• Şorca: кем (kem)
• Tatarca: kem (tt)

Atasözleri

• Ana gezer, kız gezer; bu çeyizi kim düzer?
• Arkadaşını söyle, kim olduğunu söyleyeyim
• Düğünde Fatmacığı kim bilir?
• Garip kim, kör o
• Hekim kim, başına gelen
• Kimse bilmez, kim kazana kim yiye
• O hacı, bu hacı, kim olacak boyacı
• Sen ağa ben ağa koyunları kim sağa

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "kim"

Azerice

Adıl

kim

1. kim

Gagavuzca

Köken

Eski Türkçe

Adıl

kim

1. kim

Livice

Rakam

kim

1. on

Min Nan dili

Ad

kim

1. (elementler, metaller) altın

Tatarca

Ön ad

kim

1. eksik, kem

Türkmence

Adıl

kim

1. kim, ne
2. kimisi, bazısı

Kaynakça

• Atacanov, Ata (1922). Türkmendolu Yir Sözlüğü.