obur

Ayrıca bakınız: öbür

Türkçe

Köken

Avrupa tarihçisi Osman Karatay'a göre Obur sözü, Avar sözünün Slav dilindeki telaffuzudur. Slavlara göre Avarlar fethetmeye doymayan bir boy olduğu için Avar sözünü kendi telaffuzlarında doymayan anlamında kullanmışlardır. Yer altında kireçtaşı gibi eriyebilen kayaçların zamanla boşluklar meydana getirmesi ve bu boşlukların tavanlarının çökmesiyle oluşan karstik yer şekli anlamındaki "obruk" kelime de aynı kökten gelir (Rusça обжора (objora, “doyumsuz, obur kimse”)).

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /o.ˈbuɾ/
• Heceleme: o‧bur

Ad

obur (belirtme hâli oburu, çoğulu oburlar)

1. gereğinden çok yemek yiyen, doymak bilmeyen (kişi)

   Kendi derecesinde olmamakla beraber o da hatırı sayılan oburlardan. — R. N. Güntekin

Türetilmiş kavramlar

• oburluk

Ön ad

obur (karşılaştırma daha obur, üstünlük en obur)

1. gereğinden çok yemek yiyen, doymak bilmeyen (kişi)

   Obur bir adamdım o zamanlar.

Türetilmiş kavramlar

• oburluk

Çeviriler

obur

• Almanca: gefräßig (de)
• Estonca: ablas (et), ahne (et)
• Felemenkçe: gulzig (nl)
• Fince: ahnas (fi)
• İngilizce: gluttonous (en), ravenous (en)
• İsveççe: greedy (sv)
• Kürtçe: çirore (ku)
• Rusça: прожорливый (ru) (projorlivıy), ненасытный (ru) (nenasıtnıy)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "obur" maddesi