emir
Türkçe[değiştir]
Köken[değiştir]
- Osmanlı Türkçesi امر, o da Arapça أَمْر (ʾemr).
Söyleniş[değiştir]
Ad[değiştir]
emir (belirtme hâli emri, çoğulu emirler)
- buyruk, ferman, komut, talimat
- Asker, ancak üst amirinden emir alır.
- istek
- İkide birde dönüp benden bir emrim olup olmadığını soruyordu. — Y. K. Karaosmanoğlu
- (meyveler) Orta Anadolu'da şarap yapımı için üretilen, orta kalın kabuklu, beyaz renkli, kısa ve karışık budanan bir tür üzüm
Çekimleme[değiştir]
emir adının çekimi
Alt kavramlar[değiştir]
Türetilmiş kavramlar[değiştir]
Çeviriler[değiştir]
emir
Kaynakça[değiştir]
- Türk Dil Kurumuna göre "emir" maddesi
Gagavuzca[değiştir]
Köken[değiştir]
Söyleniş[değiştir]
- Heceleme: e‧mir
Ad[değiştir]
emir
Kaynakça[değiştir]
- Etymological Dictionaries - Andras Rajki
Türkmence[değiştir]
Köken[değiştir]
Söyleniş[değiştir]
- Heceleme: e‧mir
Ad[değiştir]
emir
Kaynakça[değiştir]
- Atacanov, Ata (1922). Türkmendolu Yir Sözlüğü.
Kategori:
- Osmanlı Türkçesi kökenli Türkçe sözcükler
- Türkçe 2 heceli sözcükler
- Türkçe IPA okunuşu olan sözcükler
- Türkçe sözcükler
- Türkçe adlar
- Türkçede meyveler
- Arapça kökenli Gagavuzca sözcükler
- Gagavuzca sözcükler
- Gagavuzca adlar
- Arapça kökenli Türkmence sözcükler
- Türkmence 2 heceli sözcükler
- Türkmence sözcükler
- Türkmence adlar