emir

Ayrıca bakınız: emîr

Türkçe

Söyleniş

• IPA: /eˈmiɾ/
• Heceleme: e·mir

Köken

Arapça أمرٌ‏

Ad

emir (belirtme hâli emiri, çoğulu emirler)

1. buyruk, ferman, komut, talimat

   Asker, ancak üst amirinden emir alır.

2. istek

   İkide birde dönüp benden bir emrim olup olmadığını soruyordu. - Y. K. Karaosmanoğlu

3. (meyveler) Orta Anadolu'da şarap yapımı için üretilen, orta kalın kabuklu, beyaz renkli, kısa ve karışık budanan bir tür üzüm

Çekimleme

emir adının çekimi

	tekil	çoğul
yalın	emir	emirler
belirtme	emiri	emirleri
yönelme	emire	emirlere
bulunma	emirde	emirlerde
ayrılma	emirden	emirlerden
tamlayan	emirin	emirlerin

Sözcük birliktelikleri

• emir kipi

Türetilmiş kavramlar

• emirce
• emirci
• emircik
• emirken
• emirle
• emirli
• emirse
• emirsi
• emirsiz

Çeviriler

buyruk, komut

• Almanca: Befehl (de) e
• Fince: käsky (fi); toive (fi)

• İngilizce: order (en), command (en)
• Kürtçe: emir (ku)
• Türkmence: höküm (tk)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "emir"

Gagavuzca

Köken

Arapça أمرٌ‏

Ad

1. emir

Kaynakça

• Etymological Dictionaries - Andras Rajki

Türkmence

Köken

Arapça أمر‏

Ad

1. emir

Kaynakça

• Atacanov, Ata (1922). Türkmendolu Yir Sözlüğü.