emir
Gezinti kısmına atla
Arama kısmına atla
Konu başlıkları
Türkçe[düzenle]
Söyleniş[düzenle]
- IPA: /eˈmiɾ/
- Heceleme: e·mir
Köken[düzenle]
Ad[düzenle]
emir (belirtme hâli emiri, çoğulu emirler)
- buyruk, ferman, komut, talimat
- Asker, ancak üst amirinden emir alır.
- istek
- İkide birde dönüp benden bir emrim olup olmadığını soruyordu. - Y. K. Karaosmanoğlu
- (meyveler) Orta Anadolu'da şarap yapımı için üretilen, orta kalın kabuklu, beyaz renkli, kısa ve karışık budanan bir tür üzüm
Çekimleme[düzenle]
emir adının çekimi
| tekil | çoğul | |
|---|---|---|
| yalın | emir | emirler |
| belirtme | emiri | emirleri |
| yönelme | emire | emirlere |
| bulunma | emirde | emirlerde |
| ayrılma | emirden | emirlerden |
| tamlayan | emirin | emirlerin |
| iyelik | ||
| tekil | çoğul | |
| 1. tekil (benim) | emirim | emirlerim |
| 2. tekil (senin) | emirin | emirlerin |
| 3. tekil (onun) | emiri | emirleri |
| 1. çoğul (bizim) | emirimiz | emirlerimiz |
| 2. çoğul (sizin) | emiriniz | emirleriniz |
| 3. çoğul (onların) | emiri emirleri | |
Sözcük birliktelikleri[düzenle]
Türetilmiş kavramlar[düzenle]
Çeviriler[düzenle]
buyruk, komut
Kaynakça[düzenle]
- Türk Dil Kurumu: "emir"
Gagavuzca[düzenle]
Köken[düzenle]
Ad[düzenle]
emir
Kaynakça[düzenle]
- Etymological Dictionaries - Andras Rajki
Türkmence[düzenle]
Köken[düzenle]
Ad[düzenle]
emir
Kaynakça[düzenle]
- Atacanov, Ata (1922). Türkmendolu Yir Sözlüğü.
