vindicate

İngilizce

Köken

Ana Hint-Avrupa dili *deyḱ- sözcüğünden. Latince vindicātus sözcüğünden nakledildi, vindicō (“bir şeye kanunî hak talebinde bulunmak; serbest bırakmak; müdafaa etmek, intikamını almak, cezalandırmak”) fiilinin pasif sıfat-fiili, o da vim, vīs (“güç, kuvvet”), + dīcō (“belirtmek, beyan etmek, söylemek”) kelimesinin belirtme hâlinin tekili.

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ˈvɪn.dɪˌkeɪt/

• audio (Güney İngiltere)

  (dosya)

Eylem

vindicate (üçüncü tekil kişi geniş zaman vindicates, şimdiki zaman vindicating, geçmiş zaman ve yakın geçmiş zaman vindicated)

1. haklı çıkarmak, ispat etmek
2. müdafaa etmek, savunmak
3. talep etmek
4. (geçişli) temize çıkarmak

   to vindicate someone's honor — birinin şerefini temize çıkarmak

Türetilmiş kavramlar

• vindication, vindicator, vindictive