nâmus

Osmanlı Türkçesi

Ad

1. Irz, iffet, edeb, hayâ, ar
2. Şeriat, kanun, nizam
3. Av ve tuzak
4. Temizlik, doğruluk
5. Allah'a yakın olan büyük melek

Köken

Arapça

Açıklamalar

1. Emniyet ve istikamet gibi faziletlerin muhassalası olan pek kıymetli haslet.
2. Bir kimsenin mahrem, gizli esrarı olup işleri ve hallerinin iç yüzüne vakıf ve muttali kimseye denir.
3. Hayırlara ait gizli hâllerin hâmil ve vâkıfı olan. Bu mânada Cebrâil'e ıtlak olunur. Sair melâikenin vâkıf olmadıkları vahyin sırlarına vakıf ve mahrem olması cihetiyle ona namus-u ekber denilmiştir.