namus

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi ناموس‎, o da Arapça نَامُوس‎ (nāmūs) kelimesinden gelmektedir.

Söyleniş

• IPA^(anahtar): naːˈmus
• Heceleme: na‧mus

Ad

namus (belirtme hâli namusu, çoğulu namuslar)

1. bir toplum içinde ahlâk kurallarına karşı beslenen bağlılık

   Fakat durup dururken, kendi yağıyla kavrulan bir genç kız namusuna bu kadar namussuzca iftira olur mu? - Etem İzzet Benice

2. doğruluk, dürüstlük

   Liyakat ve namusa dayanan zenginliğe düşman değilim. - Mehmet Kaplan

3. iffet

Üst kavramlar

• şeref

Alt kavramlar

• (iffet): ırz

Deyimler

• namusu iki paralık olmak, namusuna dokunmak, namusuna sinek kondurmamak, namusuna toz kondurmamak, namusu temizlenmek, namusunu temizlemek, namusuyla yaşamak

Kelime birliktelikleri

• ırz namus şeref, namus belası, namus borcu, namus cinayeti, namus davası, namus sözü, namus ve şeref

Türetilmiş kavramlar

• namusça, namusçu, namusçuk, namusken, nakışla, namuslu, namussa, namussuz

Çeviriler

iffet

• Almanca: geschlechtliche Ehre (de) d
• Arapça: نَامُوس‎ (ar) d (nāmūs)
• Tatarca: namus (tt)
  • Kırım Tatarcası: Eğer biliyorsanız lütfen bir çeviri ekleyiniz.

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "namus"

Ek okumalar

• Vikipedi'de namus

Azerice

Ad

namus

1. ırz
2. namus

Tatarca

Ad

namus

1. namus