𐰋𐰤

Eski Türkçe

Köken

Ana Türkçe *bẹn sözcüğünden devralındı. Erken dönemde nazal /n/ yüzünden 𐰢𐰤‎ (men) biçimi de ortaya çıkmıştır. Çuvaşça эпӗ (epĕ), Halaçça mən, Türkçe ben, Özbekçe men, Başkurtça мин (min), Yakutça мин (min) sözcükleri ile eş asıllıdır.

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /bæn/, /mæn/
• Heceleme: ben

Adıl

𐰋𐰤 (ben)

1. (kişi adılı): birinci tekil şahıs adılı; ben
   • MS 8. yy., Tonyukuk Yazıtı, IB7:

     𐰋𐰠𐰏𐰾𐰃:𐰲𐰉𐰾𐰃:𐰋𐰤:𐰜:𐰼𐱅𐰢

     bilgesi:čabïšï:ben:ök:ertim

     Danışmanı ve kumandanı ben idim.

Son ek

𐰋𐰤 (ben)

1. 𐰢𐰤‎ (men) kavramının farklı yazılışı

Ayrıca bakınız

Eski Türkçe kişi adılları[değiştir]
Adet	1. kişi	2. kişi	3. kişi
Tekil	𐰋𐰤 (ben)	𐰾𐰤‎ (sen)	𐰆𐰞‎ (ol)
Çoğul	𐰋𐰃𐰕‎ (biz)	𐰾𐰃𐰔‎ (siz)

Kaynakça

• Clauson, Gerard (1972). An Etymological Dictionary of pre-thirteenth-century Turkish (İngilizce), sayfa 346, Oxford: Clarendon Press. ISBN 9634812686.

• Tekin, Talât (1968). A Grammar of Orkhon Turkic (İngilizce), sayfa 312, Bloomington: Indiana University. ISBN 9789757981190.

• Tekin, Talat (2010). Orhon Yazıtları, 4. basım, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları. ISBN 975-16-0065-0.