𐰋𐰤

Eski Türkçe

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /bæn/, /mæn/
• Heceleme: ben

Köken

Ana Türkçe *bẹn sözcüğünden devralındı. Erken dönemde nazal /n/ yüzünden 𐰢𐰤‎ (men) biçimi de ortaya çıkmıştır. Çuvaşça эпӗ (epĕ), Halaçça mən, Türkçe ben, Özbekçe men, Başkurtça мин (min), Yakutça мин (min) sözcükleri ile eş asıllıdır.

Adıl

𐰋𐰤 (ben)

1. (kişi adılı): birinci tekil şahıs adılı; ben
   • MS 8. yy., Tonyukuk Yazıtı, IB7:

     𐰋𐰠𐰏𐰾𐰃:𐰲𐰉𐰾𐰃:𐰋𐰤:𐰜:𐰼𐱅𐰢

     bilgesi:čabïšï:ben:ök:ertim

     Danışmanı ve kumandanı ben idim.

Son ek

𐰋𐰤 (ben)

1. Adın birinci tekil şahıs olma halini oluşturur; -ım

𐰞𐱃𐰆𐰣:𐰉𐰽𐰞𐰃𐰍:𐰖𐰃𐰞𐰣:𐰢𐰤 ― altun:bašlïɣ:yïlan:men ― Altın başlı yılanım.

1. Belli eylem zaman çekimlerinde birinci tekil şahısı belirtir; -ım

𐰽𐰲𐰺:𐰢𐰤 ― sačar:men ― Saçarım.

Ayrıca bakınız

Eski Türkçe kişi adılları[değiştir]
Adet	1. kişi	2. kişi	3. kişi
Tekil	𐰋𐰤 (ben)	𐰾𐰤‎ (sen)	𐰆𐰞‎ (ol)
Çoğul	𐰋𐰃𐰔‎ (biz)	𐰾𐰃𐰔‎ (siz)

Kaynakça

• Clauson, Gerard (1972). An Etymological Dictionary of pre-thirteenth-century Turkish (İngilizce), sayfa 346, Oxford: Clarendon Press. ISBN 9634812686.

• Tekin, Talât (1968). A Grammar of Orkhon Turkic (İngilizce), sayfa 312, Bloomington: Indiana University. ISBN 9789757981190.

• Tekin, Talat (2010). Orhon Yazıtları, 4. basım, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları. ISBN 975-16-0065-0.