𐰋𐰃𐰔

Eski Türkçe

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /biz/
• Heceleme: biz

Köken

Ana Türkçe *biŕ sözcüğünden devralındı. Çuvaşça эпир (epir), Halaçça biz, Türkçe biz, Özbekçe biz, Başkurtça беҙ (beð), Yakutça биһиги (bihigi) sözcükleri ile eş asıllıdır.

Adıl

𐰋𐰃𐰔 (biz)

1. (kişi adılı): birinci çoğul şahıs adılı; biz
   • MS 8. yy., Kül Tigin Yazıtı, D20:

     𐰴𐰍𐰣:𐱃𐰍:𐰉𐰆𐰦𐰀:𐰋𐰃𐰔:𐰋𐰃𐰼𐱅𐰢𐰔

     qaɣan:atïɣ:bunta:biz:bértimiz

     Hakan ünvanını burada biz verdik.

Son ek

𐰋𐰃𐰔 (biz)

1. Adın birinci çoğul şahıs olma halini oluşturur; -ız

𐰔:𐰋𐰃𐰔‎‎ ― az:biz ― (Sayıca) azız.

1. Belli eylem zaman çekimlerinde birinci çoğul şahısı belirtir; -ız

𐰴𐰡𐰲𐰃:𐰋𐰔 ― qaltačï:biz ― Kalacağız.

Ayrıca bakınız

Eski Türkçe kişi adılları[değiştir]
Adet	1. kişi	2. kişi	3. kişi
Tekil	𐰋𐰤‎ (ben)	𐰾𐰤‎ (sen)	𐰆𐰞‎ (ol)
Çoğul	𐰋𐰃𐰔 (biz)	𐰾𐰃𐰔‎ (siz)

Kaynakça

• Clauson, Gerard (1972). An Etymological Dictionary of pre-thirteenth-century Turkish (İngilizce), sayfa 388e, Oxford: Clarendon Press. ISBN 9634812686.

• Tekin, Talât (1968). A Grammar of Orkhon Turkic (İngilizce), sayfa 316, Bloomington: Indiana University. ISBN 9789757981190.

• Tekin, Talat (2010). Orhon Yazıtları, 4. basım, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları. ISBN 975-16-0065-0.