kâinat

Ayrıca bakınız: kainat

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi كائنات‏ (kâinât), Arapça كَائِنَات‏ (kāʾināt).

Söyleniş

• IPA: kja:iˈnat
• Heceleme: kâ·i·nat

Ad

kâinat (belirtme hâli kâinatı, çoğulu kâinatlar)

1. (gök bilimi) evren

   Bizim için ölüm yani kendi dünyamızın ölümü kâinatın en mühim hadisesidir. - Abdülhak Şinasi Hisar

2. (coğrafya) dünya

   Varlığımı kaplayan, haşmetle uğuldayan. O büyük yeisim için kâinatı dar gördüm. - Enis Behiç Koryürek

Çekimleme

kâinat adının çekimi

	tekil	çoğul
yalın	kâinat	kâinatlar
belirtme	kâinatı	kâinatları
yönelme	kâinata	kâinatlara
bulunma	kâinatta	kâinatlarda
ayrılma	kâinattan	kâinatlardan
tamlayan	kâinatın	kâinatların
iyelik
	tekil	çoğul
1. tekil (ben)	kâinatım	kâinatlarım
2. tekil (sen)	kâinatın	kâinatların
3. tekil (o)	kâinatı	kâinatları
1. çoğul (biz)	kâinatımız	kâinatlarımız
2. çoğul (siz)	kâinatınız	kâinatlarınız
3. çoğul (onlar)	kâinatı kâinatları

Çeviriler

evren — bakınız evren

dünya — bakınız dünya

Adıl

kâinat

1. (belgisiz adıl): herkes

Çeviriler

herkes — bakınız herkes

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "kâinat"

Kırım Tatarca

Köken

Arapça كَائِنَات‏ (kāʾināt).

Ad

kâinat

1. (gök bilimi) evren