𐰯𐰀

Eski Türkçe

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ɑpɑ/
• Heceleme: a‧pa

Köken

Ana Türkçe *apa (“yaşça büyük aile bireyi”) sözcüğünden devralındı. Karahanlıca اَبا‎ (apa, “baba; ayı”), ve Hakasça аба (aba) sözcükleri ile eş asıllıdır.

Ad

𐰯𐰀 (apa)

1. (aile) yaşça büyük eril aile üyesi; ata, baba, dede
   • MS 8. yy., Kül Tigin Yazıtı, D1:

     𐰚𐰇𐰚:𐰉𐰆𐰖𐰢𐰆𐰞:𐱃𐰆𐰍𐰣:𐰴𐰆𐰽:𐰢𐰤

     𐰚𐰃𐰾𐰃:𐰆𐰍𐰞𐰃𐰦𐰀:𐰇𐰔𐰀:𐰲𐰃𐰢:𐰯𐰀𐰢:𐰉𐰆𐰢𐰣:𐰴𐰍𐰣:𐰃𐰾𐱅𐰢𐰃:𐰴𐰍𐰣:𐰆𐰞𐰺𐰢𐱁

     İnsanoğlunun üzerine atalarım dedelerim Bumin Kağan (ve) İştemi Kağan (hükümdar olarak) tahta oturmuş.

Kaynakça

• Clauson, Gerard (1972). An Etymological Dictionary of pre-thirteenth-century Turkish (İngilizce), sayfalar 5, Oxford: Clarendon Press. ISBN 9634812686.

• Tekin, Talât (1968). A Grammar of Orkhon Turkic (İngilizce), sayfa 303, Bloomington: Indiana University. ISBN 9789757981190.

• Tekin, Talat (2010). Orhon Yazıtları, 4. basım, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları. ISBN 975-16-0065-0.