أمي

Arapça

Köken 1

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ʔum.miː/

Eylem

أُمِّي (ʾümmī)

1. أَمَّ‎ (ʾemme) sözcüğünün ikinci şahıs dişil tekil etken emir kipi çekimi

Köken 2

أُمّ‎ (ʾümm, “anne”) kelimesinden gelir.

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ʔum.mijj/

Ön ad

أُمِّيّ (ʾümmiyy)

1. anne
2. okuma yazma bilmeyen
   • M.S. 609–632, Kur'an, 2:78
     وَمِنْهُمْ أُمِّيُّونَ لَا يَعْلَمُونَ الْكِتَابَ إِلَّا أَمَانِيَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا يَظُنُّونَ – Bunların bir de ümmî takımı vardır; Kitab'ı bilmezler. Bütün bildikleri bir sürü kuruntudur. Sadece zanda bulunurlar.

Osmanlı Türkçesi

Köken

Arapça أُمِّيّ‎ (ʾümmiyy).

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ym.ˈmiː/

Ad

أمي (ümmî)

1. okuma yazma bilmeyen kimse

Çekimleme

أمي‎ (ümmî) adının çekimi

	tekil	çoğul
yalın	أمي‎ ümmî	أميلر‎ ümmîler
belirtme	أميیی‎ ümmîyi	أميلری‎ ümmîleri
yönelme	أميیه‎ ümmîye	أميلره‎ ümmîlere
bulunma	أميده‎ ümmîde	أميلرده‎ ümmîlerde
ayrılma	أميدن‎ ümmîden	أميلردن‎ ümmîlerden
tamlayan	أمينڭ‎ ümmînin	أميلرڭ‎ ümmîlerin
iyelik
	tekil	çoğul
1. tekil (benim)	أميم‎ ümmîm	أميلرم‎ ümmîlerim
2. tekil (senin)	أميڭ‎ ümmîn	أميلرڭ‎ ümmîlerin
3. tekil (onun)	أميسی‎ ümmîsi	أميلری‎ ümmîleri
1. çoğul (bizim)	أميمز‎ ümmîmiz	أميلرمز‎ ümmîlerimiz
2. çoğul (sizin)	أميڭز‎ ümmîniz	أميلرڭز‎ ümmîleriniz
3. çoğul (onların)	أميسی‎ ümmîsi أميلری‎ ümmîleri

Ön ad

أمي (ümmî)

1. okuma yazma bilmeyen