okur

Türkçe

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /o.ˈcuɾ/
• Heceleme: o‧kur

Ad

okur (belirtme hâli okuru, çoğulu okurlar)

1. okuyan kimse

Çekimleme

okur adının çekimi

		tekil	çoğul
yalın		okur	okurlar
belirtme		okuru	okurları
yönelme		okura	okurlara
bulunma		okurda	okurlarda
ayrılma		okurdan	okurlardan
tamlayan		okurun	okurların
iyelik
		tekil	çoğul
1. tekil	yalın	okurum	okurlarım
	belirtme	okurumu	okurlarımı
	yönelme	okuruma	okurlarıma
	bulunma	okurumda	okurlarımda
	ayrılma	okurumdan	okurlarımdan
	tamlayan	okurumun	okurlarımın
2. tekil	yalın	okurun	okurların
	belirtme	okurunu	okurlarını
	yönelme	okuruna	okurlarına
	bulunma	okurunda	okurlarında
	ayrılma	okurundan	okurlarından
	tamlayan	okurunun	okurlarının
3. tekil	yalın	okuru	okurları
	belirtme	okuruyu	okurlarını
	yönelme	okuruya	okurlarına
	bulunma	okuruda	okurlarında
	ayrılma	okurudan	okurlarından
	tamlayan	okurunun	okurlarının
1. çoğul	yalın	okurumuz	okurlarımız
	belirtme	okurumuzu	okurlarımızı
	yönelme	okurumuza	okurlarımıza
	bulunma	okurumuzda	okurlarımızda
	ayrılma	okurumuzdan	okurlarımızdan
	tamlayan	okurumuzun	okurlarımızın
2. çoğul	yalın	okurunuz	okurlarınız
	belirtme	okurunuzu	okurlarınızı
	yönelme	okurunuza	okurlarınıza
	bulunma	okurunuzda	okurlarınızda
	ayrılma	okurunuzdan	okurlarınızdan
	tamlayan	okurunuzun	okurlarınızın
3. çoğul	yalın	okuru okurları
	belirtme	okuruyu okurlarını
	yönelme	okuruya okurlarına
	bulunma	okuruda okurlarında
	ayrılma	okurudan okurlarından
	tamlayan	okurunun okurlarının

Eş anlamlılar

• kārî, okuyucu

Eylem

okur

1. okumak (eylem) sözcüğünün bildirme kipi geniş zaman basit üçüncü tekil şahıs olumlu çekimi

Karşıt anlamlılar

• okumaz

Sözcük birliktelikleri

• okur okumaz

Türetilmiş kavramlar

• okunur, okutur

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "okur"