iftiracı

Türkçe

Eş anlamlılar

[1] karalamacı, müfteri

Köken

Türkçe iftira + -cı

Ad

iftiracı (belirtme hâli iftiracıyı, çoğulu iftiracılar)

[1] Kara çalan, iftira eden kimse

Heceleme

Heceleme: if·ti·ra·cı

Çeviriler

• Almanca: Verleumder (de) e, Verleumderin (de) d
• Arapça: مُفْتَرِئٌ‏‎ (ar) e (muftariʔ(un))
• İngilizce: slanderer (en)
• İsveççe: belackare (sv) g

• Norveççe:
  • Bokmål: baktaler (no) e
• Sorbca:

Türk lehçeleri

• Tatarca: yala (tt)

Üst kavramlar

[1] yalancı

Türetilmiş kavramlar

[1] iftiracıcık, iftiracılı, iftiracılık, iftiracısız, iftiracıyken, iftiracıyla, iftiracıysa

Ön ad

       iftiracı (karşılaştırma daha iftiracı, üstünlük en iftiracı)

Yalın	Karşılaştırma	Üstünlük
iftiracı	daha iftiracı	en iftiracı

[1] Kara çalan, iftira eden

Heceleme

Heceleme: if·ti·ra·cı

Türk lehçeleri

• Azerice: töhmətçi (az)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumu: "iftiracı"