ahben

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi احبن‎ (ahben)

Ad

ahben (belirtme hâli ahbeni, çoğulu ahbenler)

1. (tıp) Karnına su dolan kimse.

Çekimleme

ahben adının çekimi

		tekil	çoğul
yalın		ahben	ahbenler
belirtme		ahbeni	ahbenleri
yönelme		ahbene	ahbenlere
bulunma		ahbende	ahbenlerde
ayrılma		ahbenden	ahbenlerden
tamlayan		ahbenin	ahbenlerin
iyelik
		tekil	çoğul
1. tekil	yalın	ahbenim	ahbenlerim
	belirtme	ahbenimi	ahbenlerimi
	yönelme	ahbenime	ahbenlerime
	bulunma	ahbenimde	ahbenlerimde
	ayrılma	ahbenimden	ahbenlerimden
	tamlayan	ahbenimin	ahbenlerimin
2. tekil	yalın	ahbenin	ahbenlerin
	belirtme	ahbenini	ahbenlerini
	yönelme	ahbenine	ahbenlerine
	bulunma	ahbeninde	ahbenlerinde
	ayrılma	ahbeninden	ahbenlerinden
	tamlayan	ahbeninin	ahbenlerinin
3. tekil	yalın	ahbeni	ahbenleri
	belirtme	ahbenini	ahbenlerini
	yönelme	ahbenine	ahbenlerine
	bulunma	ahbeninde	ahbenlerinde
	ayrılma	ahbeninden	ahbenlerinden
	tamlayan	ahbeninin	ahbenlerinin
1. çoğul	yalın	ahbenimiz	ahbenlerimiz
	belirtme	ahbenimizi	ahbenlerimizi
	yönelme	ahbenimize	ahbenlerimize
	bulunma	ahbenimizde	ahbenlerimizde
	ayrılma	ahbenimizden	ahbenlerimizden
	tamlayan	ahbenimizin	ahbenlerimizin
2. çoğul	yalın	ahbeniniz	ahbenleriniz
	belirtme	ahbeninizi	ahbenlerinizi
	yönelme	ahbeninize	ahbenlerinize
	bulunma	ahbeninizde	ahbenlerinizde
	ayrılma	ahbeninizden	ahbenlerinizden
	tamlayan	ahbeninizin	ahbenlerinizin
3. çoğul	yalın	ahbeni ahbenleri
	belirtme	ahbenini ahbenlerini
	yönelme	ahbenine ahbenlerine
	bulunma	ahbeninde ahbenlerinde
	ayrılma	ahbeninden ahbenlerinden
	tamlayan	ahbeninin ahbenlerinin