abus

Türkçe

Köken

Osmanlıca عبوس‏ (abûs), Arapça عَبُوسَة‏ (ʿabūse)

Ön ad

1. (artık kullanılmayan sözcükler) somurtkan
2. (artık kullanılmayan sözcükler) çatık, asık

   Abus çehreli bir adamın ne namazı ne niyazı ne zekâtı ne orucu makbuldür. - Ömer Seyfettin

3. (artık kullanılmayan sözcükler) garip, acayip

   Genç, esmer kız tahayyül ediyor, zihninde müphem hayallere karışan abus suallere cevap veremiyordu. - Ömer Seyfettin