Infinitiv

Vikisözlük sitesinden
Ayrıca bakınız: infinitiv

Almanca[değiştir]

Köken[değiştir]

Latince 18. asırda aynı mânâlı Latince infinitivus (fiil şekli)[1][2]

Söyleniş[değiştir]

[değiştir]

Infinitiv n (tamlayan hâli Infinitive, çoğulu Infinitiven)

  1. (dil bilimi) mastar
    Deutsche Verben werden in Wörterbüchern in der Infinitiv-Form angeführt.
    „Spielen“ ist ein Infinitiv.
    „Spielen“ bir mastardır.
    • „Wenn man den Infinitiv benutzt, fällt einem nichts auf, weder an der Form noch am Inhalt.“[3]
      • Mastarı kullanırsanız, formda veya içerikte hiçbir şey fark etmezsiniz.“
    • „Der Infinitiv bildet, gegebenenfalls zusammen mit weiteren Wörtern oder Satzteilen, eine Wortgruppe, die einem Nebensatz nahekommt.“[4]
      • Mastar, muhtemelen diğer kelimeler veya cümle parçalarıyla birlikte, bir alt cümleye benzeyen bir grup kelime meydana getirir.“

Kısaltmalar[değiştir]

Eş anlamlılar[değiştir]

Zıt anlamlılar[değiştir]

Üst kavramlar[değiştir]

Alt kavramlar[değiştir]

Kelime birliktelikleri[değiştir]

Türetilmiş kavramlar[değiştir]

Kaynakça[değiştir]

  1. Friedrich Kluge, Elmar Seebold tarafından hazırlanmış „Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache“ (Almancanın etimolojik sözlüğü). 24. gözden geçirilmiş ve genişletilmiş baskısı. Walter de Gruyter, Berlin/New York 2001, ISBN 978-3-11-017473-1, DNB 965096742, kelime: „Infinitiv“, sayfa 439.,
  2. Duden: Infinitiv
  3. Karl-Dieter Bünting, Dorothea Ader (1994). Grammatik auf einen Blick — Die deutsche Sprache und ihre Grammatik mit einem Grammatiklexikon.
  4. Duden: Infinitiv

Ek okumalar[değiştir]