doğrucu

Türkçe

Ad

doğrucu (belirtme hâli doğrucunu, çoğulu doğrucular)

[1] Her şeyin doğrusunu söylemeyi huy edinmiş olan (kimse)

Söyleniş

IPA^(anahtar): do‿ɾuˈd͡ʒu, do‿ɾud͡ʒuˈlaɾ

Heceleme

Heceleme: doğ‧ru‧cu

Karşıt anlamlılar

[1] yalancı

Türetilmiş kavramlar

[1] doğrucucuk, doğruculu, doğruculuk, doğrucusuz, doğrucuyken, doğrucuyla, doğrucuysa

Köken

doğru + -cu

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "doğrucu" maddesi