𐰛𐰈𐰤𐰾

Eski Türkçe

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /kyˈnæʃ/
• Heceleme: kü‧neš

Köken

Ana Türkçe *küneĺ sözcüğünden devralındı. Çuvaşça хӗвел (hĕvel), Türkçe güneş, Özbekçe quyosh, Başkurtça ҡояш (qoyaş) ve Yakutça куйаас (kuyaas) sözcükleri ile eş asıllıdır.

Ad

𐰛𐰈𐰤𐰾 (küneš)

1. güneşli yer
   • MS 9. yy., Irk Bitig, Kehanet 57:

     𐰚𐰇𐰤𐰾𐰚𐰀:𐰆𐰞𐰆𐰺𐰆𐰺:𐰆𐰞

     küneške:olurur:ol

     Güneşli yere oturur o.

Kaynakça

• Clauson, Gerard (1972). An Etymological Dictionary of pre-thirteenth-century Turkish (İngilizce), sayfalar 734, Oxford: Clarendon Press. ISBN 9634812686.

• Tekin, Talât (1993). Irk Bitig: The Book of Omens (İngilizce), sayfa 59, Wiesbaden: Otto Harrassowitz. ISBN 978-3-447-03426-5.

• Tekin, Talat (2004). Irk Bitig Eski Uygurca Fal Kitabı. Ankara: Öncü Kitap. ISBN 975-7447-11-0.