kavil
Türkçe[değiştir]
Köken[değiştir]
- Osmanlı Türkçesi قول, o da Arapça قَوْل (ḳavl) sözcüğünden gelmektedir.
Söyleniş[değiştir]
- Heceleme: ka‧vil
Ad[değiştir]
kavil (belirtme hâli kavili, çoğulu kaviller)
- anlaşma, sözleşme
- Kavlimiz böyle mi idi?
- Ey güzel seninle bir kavledelim. Bu kavlin üstüne dönmemesine. - Halk türküsü
- (dil bilimi) söz
- Babamın kavline göre bu adam bütün Manisa halkını iki büyük afetten kurtarmış. - Y. K. Karaosmanoğlu
Deyimler[değiştir]
Türetilmiş kavramlar[değiştir]
- kavilce, kavilci, kavilcik, kavilken, kaville, kavilli, kavilse, kavilsi, kavilsiz
- (anlaşma): kavilleşme, kavletme
Çeviriler[değiştir]
söz
|
Kaynakça[değiştir]
- Türk Dil Kurumuna göre "kavil" maddesi