ünsiyet

Türkçe

Söyleniş

• Heceleme: ün‧si‧yet

Köken

Arapça أُنْسِيَّةٌ‎ (ʔunsijja(tun))

Ad

ünsiyet (belirtme hâli ünsiyeti, çoğulu ünsiyetler)

1. alışkanlık

   Araya giren yıllar zarfında meslekten kopunca eski arkadaşlarıyla ünsiyeti de kopmuştu. - O. Aysu

Türetilmiş kavramlar

ünsiyetçe, ünsiyetçi, ünsiyetçik, ünsiyetken, ünsiyetle, ünsiyetli, ünsiyetse, ünsiyetsiz

Osmanlı Türkçesi

Köken

Arapça أُنْسِيَّةٌ‎ (ʔunsijja(tun))

Ad

1. (toplum bilimi) alışkanlık

Yazılışlar

أنسيت‎