آغاچ

Osmanlı Türkçesi

(ağaçlar): بر آغاچ

Köken

Eski Türkçe yıgaç‎ (yıgaç).

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /a.ˈ‿at͡ʃ/

Ad

آغاچ (ağaç)

1. (ağaçlar) ağaç
2. (malzemeler, ormancılık) kereste, tahta
3. (tezhip) bir süsleme motifi

Çekimleme

آغاچ‎ (ağaç) adının çekimi

	tekil	çoğul
yalın	آغاچ‎ ağaç	آغاچلر‎ ağaçlar
belirtme	آغاچی‎ ağacı	آغاچلری‎ ağaçları
yönelme	آغاچه‎ ağaca	آغاچلره‎ ağaçlara
bulunma	آغاچده‎ ağaçta	آغاچلرده‎ ağaçlarda
ayrılma	آغاچدن‎ ağaçtan	آغاچلردن‎ ağaçlardan
tamlayan	آغاچڭ‎ ağacın	آغاچلرڭ‎ ağaçların
iyelik
	tekil	çoğul
1. tekil (benim)	آغاچم‎ ağacım	آغاچلرم‎ ağaçlarım
2. tekil (senin)	آغاچڭ‎ ağacın	آغاچلرڭ‎ ağaçların
3. tekil (onun)	آغاچی‎ ağacı	آغاچلری‎ ağaçları
1. çoğul (bizim)	آغاچمز‎ ağacımız	آغاچلرمز‎ ağaçlarımız
2. çoğul (sizin)	آغاچڭز‎ ağacınız	آغاچلرڭز‎ ağaçlarınız
3. çoğul (onların)	آغاچی‎ ağacı آغاچلری‎ ağaçları